Blijf op de hoogte
Schrijf je in op de nieuwsbrief om een overzicht te ontvangen van de belangrijkste nieuwsberichten en activiteiten.
In de editie dd 12/11/2014 van Tips & Advies BOUW nam AR-CO, als verzekeraar in de bouw, kennis van uw artikel “Uw tienjarige aansprakelijkheid verplicht te verzekeren?”, artikel opgenomen in uw rubriek “Actualiteit, VERZEKERING – TIENJARIGE AANSPRAKELIJKHEID”.
U laat uitschijnen dat een polis voor de aannemer inzake zijn 10-jarige aansprakelijkheid weinig zinvol is omdat de architect juist hiervoor is verzekerd.
U besluit stelt zelfs dat de klant, zijnde de bouwheer, niet wakker moet liggen van het feit dat de aannemer niet verzekerd is inzake zijn 10-jarige aansprakelijkheid om reden dat in de praktijk blijkt dat de klant veelal op de architect kan terugvallen omdat deze wel beschikt over zulke polis…
Als verzekeraar in de bouw kan ik u heden al meedelen dat er talrijke reacties zijn binnengekomen van verontwaardigde verzekerden (architecten, bouwheren,…) die versteld stonden van het door jullie aangenomen standpunt.
Als verzekeringsmaatschappij hebben we bovendien kennis van duizenden schadedossiers waarin we nog dagelijks worden geconfronteerd met de soms ruwe werkelijkheid ervan op het terrein. We wensen ons dan ook met klem te verzetten tegen de stemmingmakerij in dit artikel.
Los van het feit dat deze situatie reeds op 12 juli 2007 door het Grondwettelijk Hof (1) werd aangekaart als discriminerend ten opzichte van de architect, is de geest van dit artikel op het randje van het cynische af.
Lezing van het eindbesluit zou ons in eerste instantie nog kunnen doen geloven in een geruststellend advies naar de ‘klant’ toe, maar bij nader inzien blijkt ook dit advies onjuist. In schadegevallen waarbij geen in solidum veroordeling geldt - omdat er geen samenvallende fout voor eenzelfde schade werd begaan - zal de klant wél in de kou blijven staan als de aannemer niet verzekerd is en insolvabel blijkt. Deze situaties doen zich meer voor dan u laat uitschijnen.
De consument blijft nog regelmatig in de kou staan, trouwens niet enkel en alleen indien de tienjarige aansprakelijkheid in het gedrang is. Ook in tal van uitvoeringssituaties, waarbij de aannemer(s) insolvabel en onjuist of niet verzekerd blijken te zijn voor de BA, dient de klant nog dikwijls zelf dit verlies te incasseren. Ook in dergelijke gevallen zal de verzekeringsverplichting zijn vruchten afwerpen. Bovendien krijgen architecten in dergelijke gevallen niet zelden een onevenredig aandeel in de schade toebedeeld.
De suggestieve bewoordingen in het artikel, de cursieve zinnen, de beide tips, de cynische sneer naar architecten ‘Net daarom zijn ze nu al verplicht om zo’n polis af te sluiten’, staan in schril contrast met een onafhankelijk advies dat we van een zich ernstig nemend informatiemagazine zouden mogen verwachten.
Niet enkel aannemers, maar ook de dienstenberoepen in de bouwsector, evenals heel wat andere zelfstandigen lezen uw magazine. Onder hen ongetwijfeld honderden architecten wiens gevoelens we bij deze wensen te vertolken. Zij zijn het die in de eerste linie de klappen incasseren, verzekeringsplicht ten spijt. Blijkbaar is het u ontgaan dat een eenvoudig principe als verzekeren steunt op solidariteit. Net daarom heeft het Grondwettelijk Hof al in 2007 gesteld dat deze situatie discriminerend is.
Blijkbaar is het u ontgaan dat met deze verzekeringsverplichting de wetgever heeft getracht om de eindgebruiker te beschermen tegen insolvabiliteit van de betrokkenen. Blijkbaar is het u even ontgaan dat de eindgebruiker niet altijd van deze bescherming geniet. Blijkbaar is het u ontgaan dat het Grondwettelijk Hof in deze een uitspraak deed. Blijkbaar is het u ontgaan dat zich in de realiteit talloze drama’s voltrekken.
M.a.w. in plaats van dit wetsvoorstel af te schilderen als een akkefietje, waar niemand echt wakker van hoeft te liggen, zou een ernstig adviserend blad beter een positieve houding aannemen, zelfs het voortouw kunnen nemen.
Want wie is beter gediend met een algehele spreiding van het risico dan uw doelpubliek ? Wie is beter gediend met een verzekering dan de gemiddelde aannemer (of ontwerper, denk daarbij ook aan studiebureaus, interieurarchitecten, …) zodat hun privévermogen afdoende kan worden beschermd en persoonlijke drama’s worden ingeperkt ?
Met onze expertise op het terrein ervaren we nog dagelijks hoe grondig oneerlijk het aanvoelt als een verzekerde al te gemakkelijk een disproportioneel schadedeel krijgt toebedeeld, dit nog meer om redenen dat andere partijen niet zijn verzekerd of niet meer bestaan.
Sedert 08/05/1985 heeft de Orde van architecten effectief de deontologische verzekeringsplicht opgelegd aan haar leden. Dit initiatief versnelde de mogelijkheden om schades op te lossen, maar evenzeer was het een bescherming van haar leden. Deze situatie evolueerde nog meer in gunstige zin bij de invoering van de wettelijk verplichte verzekering, gezien de mogelijkheid tot uitoefenen van het beroep onder rechtspersoon.
Echter mogen we niet voorbijgaan aan het feit dat op heden nog duizenden architecten en aannemers werken in eigen naam en dus, evenals hun erfgenamen, persoonlijk blootgesteld staan aan de risico’s van hun beroepsactiviteit. Ook voor deze aannemers zou een gelijklopende verzekeringsverplichting een ernstige verbetering van hun risicovolle situatie betekenen. Tal van falingen, eindeloze procedures, om nog te zwijgen van verdwijningen en zo meer zouden kunnen vermeden worden. Aan dat aspect wordt in uw artikel eveneens voorbij gegaan.
Het lijkt ons dan ook bijzonder aangewezen mocht u in een volgende editie van uw magazine een positief verhaal willen schetsen, dat de uitwerking van dit wetsvoorstel daadwerkelijk vooruit helpt. We zijn er van overtuigd dat uw lezerspubliek dit meer zal appreciëren dan inhoudsloze nonsens.
Hopende u bij deze voldoende van onze grieven te hebben geïnformeerd, tekenen wij,
Met bijzondere hoogachting,
Steven Daelman Uitvoerend Bestuurder AR-CO
Eric Bombey , Gedelegeerd Bestuurder AR-CO
(1) Doordat architecten als enige beroepsgroep in de bouwsector wettelijk zijn verplicht hun beroepsaansprakelijkheid te verzekeren, dreigt hun aansprakelijkheid bij veroordeling in solidum meer dan die van de andere beroepsgroepen in hetgedrang te komen, zonder dat voor dat verschil in behandeling een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat. Die discriminatie is evenwel niet het gevolg van de verzekeringsplicht opgelegd bij de bestreden wet, maar van de ontstentenis in het recht toepasselijk op de andere 'partijen die in de bouwakte voorkomen' van een vergelijkbare verzekeringsplicht. Dit kan slechts worden verholpen door het optreden van de wetgever.
